τα φύλα στη λογοτεχνία: ανδρικός λόγος υπέρ γυναικών,λόγος συγνώμης, ενοχικός

  Ο Γ. Σεφέρης στην ενότητα ποιημάτων
 "Ο κ. Στράτης Θαλασσινός περιγράφει έναν άνθρωπο"
περιγράφει τα στάδια ωρίμανσης ενός άνδρα: παιδί - έφηβος - παλικάρι - άντρας (εδώ)

Στο "Παιδί" αποκτιέται η αίσθηση/γνωριμία του σώματος μέσα από τις ρίζες των δέντρων, ενώ στον "Έφηβο" η (και ερωτική) αφύπνιση συνδέεται με το άκουσμα μιας φωνής, τη θέαση της ακρογιαλιάς, καθώς και με την αγάπη μιας κοπέλας. Ακολουθεί το μετεφηβικό στάδιο (''Παλικάρι'') όπου η ενηλικίωση επιτυγχάνεται, όχι χωρίς τίμημα, ενώ στο στάδιο του "Άντρα'' τα βιώματα πληθαίνουν συγχρόνως με τις πληγές.

Το "Παλικάρι'' ανοίγει και κλείνει με αναφορά στη γοργόνα του πλοίου, με την οποία ο αφηγητής/ναύτης έρχεται σε ευτυχή επαφή με τη Γυναίκα/ιδέα. Θα μεσολαβήσει η γνωριμία του με τις "γυναίκες''  που θα τον προβληματίσει ώστε να  ντραπεί στο τέλος να "σιμώσει" τη γοργόνα του.
 
              Παλικάρι

Ταξίδεψα ένα χρόνο με τον Καπετάν Δυσσέα
ήμουν καλά
στην καλοκαιριά βολευόμουνα στην πλώρη πλάι στη γοργόνα
τραγουδούσα τα κόκκινα χείλια της κοιτάζοντας τα χελιδονόψαρα,
στη φουρτούνα τρύπωνα σε μια γωνιά στ’ αμπάρι μαζί με το καραβόσκυλο που με ζέσταινε.
Σα βγήκε ο χρόνος είδα ένα πρωί μιναρέδες
ο ναύκληρος μου είπε:
«Είναι η Αγια-Σοφιά, θα σε πάω το βράδυ στις γυναίκες».
Έτσι γνώρισα τις γυναίκες που φορούν μονάχα κάλτσες
εκείνες που διαλέγουμε, μάλιστα.
Ήταν ένας περίεργος τόπος
ένα περιβόλι με δυο καρυδιές μια δράνα ένα πηγάδι
τριγύρω ο τοίχος με σπασμένα γυαλιά στην άκρη
ένα αυλάκι τραγουδούσε «Εις το ρεύμα της ζωής μου».
Τότες είδα για πρώτη μου φορά μια καρδιά
τρυπημένη με τη γνωστή σαΐτα
ζωγραφισμένη στον τοίχο με κάρβουνο.
Είδα τα φύλλα της κληματαριάς κίτρινα
πεσμένα χάμω
κολλημένα στις πλάκες στη φτωχή λάσπη
κι έκανα ένα βήμα να πάω πίσω στο καράβι.
Τότες ο ναύκληρος μ’ άρπαξε από το γιακά και με πέταξε μέσα στο πηγάδι·
το ζεστό νερό και τόση ζωή τριγύρω στο δέρμα…
Έπειτα το κορίτσι μού είπε παίζοντας απρόσεχτα με το δεξί του στήθος:
«Είμαι από τη Ρόδο, με αρρεβώνιασαν 13 χρονώ για 100 παράδες».
Και τ’ αυλάκι τραγουδούσε «Εις το ρεύμα της ζωής μου».
Θυμήθηκα τη σπασμένη στάμνα μέσα στο δροσερό απομεσήμερο και συλλογίστηκα·
«Θα πεθάνει κι αυτή, πώς θα πεθάνει;»
Της είπα μονάχα
«Πρόσεξε θα το χαλάσεις είναι η ζωή σου».
Το βράδυ στο καράβι δε βάσταξα να σιμώσω τη γοργόνα, τη ντρεπόμουνα.              

                Άρτεμις

Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
θα ’μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις,
μετά θα φεύγω πάλι να μ’ επιθυμείς..

Άρτεμις θεά των κοριτσιών,
φόβιζε με μ’ ασημένιο τόξο
απ’ τις ψευτονίκες των ανδρών
κι απ’ τη θλίψη που ’χουν να ’μαι απ’ έξω

Δε σ’ έχω δίπλα για να έχω να ζηλεύω.
Πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω
να σε λατρέψω όλη νύχτα σαν φρουρός.
Με τις δερμάτινες τις βρώμικές  μου μπότες
έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες
να σ’ αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός.

          γραμμένο βέβαια από γυναίκα [Λ. Νικολακοπούλου]

          αλλά με ποιητικό ‘’εγώ’’ σε γένος αρσενικό..

γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με,
γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις..

                        Χρ. Θηβαίος: Γυναίκα

Κορίτσια της συγγνώμης μες στα μάτια σας
είναι μια λύπη που δεν έχω εγώ ξεχάσει.
Κορίτσια, γκρίζα, νεράιδες της αγάπης..

                    Χ.-Π. Κατσιμίχα