Τρίτη 22 Μαΐου 2012

ΕΚΘΕΣΗ 2012: η Αρβελέρ έγραψε...η επιτροπή εξετάσεων "έγραψε" ... κι οι μαθητές σιγά μην έγραψαν περίληψη!


21 Μάη 2012.
Κωνσταντίνου και Ελένης 
Γλύκατζη-Αρβελέρ...


Η επιτροπή εξετάσεων είπε να τιμήσει την Αρβελέρ,επιλέγοντας ένα κείμενό της[ΕΔΩ].
Εξαιρετικό το κείμενο της κ. Αρβελέρ, 
εξαιρετικά προβληματική κι η προσπάθεια να συντάξεις περίληψή του...

Μερικά από τα σημεία στα οποία  σκοντάφτεις και είτε τα πιάνεις είτε τρως τα μούτρα σου...:

1η παράγραφος:
[…]το ελληνικό πλαστικό κατόρθωμα δηλώνει την έλλογη προσπάθεια του καλλιτέχνη να δαμάσει το πάθος και τη μοίρα με τα έργα του νου και της καρδιάς[…]
2η παράγραφος:
Αποκρυστάλλωμα ορθής και όρθιας σκέψης, το αρχαίο άγαλμα […]καθαγιάζει και αγλαΐζει τους χώρους της πόλης. Σήμα ανάτασης ψυχικής και ορόσημο πανάρχαιας μνήμης[…]
Διαγράφει ο τεχνίτης τα πλαίσια μιας πάντα ευνομούμενης[..] πολιτείας[…]όπως την ορίζει η πλατιά
ειρηνευτική κίνηση του θεϊκού βραχίονα στο αέτωμα του ολυμπιακού ναού. Κίνηση που αναδεικνύει τον Απόλλωνα ρυθμιστή στη διαμάχη του ανθρώπου με το ζώο, με το μυθικό Κένταυρο, στην Ολυμπία, και οργανωτή της ζωής μέσα στο φως του λόγου. Το πέρασμα από το μύθο στο λόγο έγινε, χάρη στην τέχνη, άγαλμα, θέαμα και θεωρία[…]
3η παράγραφος:
Το πέρασμα από το ζώο, την άγρια φύση και τους αγρούς, στο δομημένο άστυ και στην οργανωμένη πόλη, ας πούμε τη θεϊκή μετάβαση από την κυνηγέτιδα Άρτεμι στην πολιάδα Αθήνα, δηλώνει[…].Αυτό ίσως είναι το συνοπτικό μέγιστο μάθημα του αρχαιοελληνικού βιώματος,  των ανθρώπων που πρώτοι σμίλευσαν […]τη μορφή της εσωτερικής ενατένισης, συνδυασμένη με την ιδεατή πληρότητα της φυσικής ομορφιάς[…]
4η παράγραφος:
Ιδού η απαρχή της προσπάθειας για γνώση και για αυτογνωσία, ιδού το πρώτο ερωτηματικό,  το για πάντα αναπάντητο, ιδού η αυγή του μυστηρίου που οδήγησε τον άνθρωπο να γίνει πλάστης αθάνατου έργου, δημιουργός δηλαδή θεών. Δάμασε η ελληνική τέχνη το ζώο πριν ανακαλύψει τον τέλειο άνθρωπο.  Το συντροφικό συναπάντημα του ανθρώπου με τους θεούς διδάσκει η αρχαία αισθητική, στην προσπάθειά της να αιχμαλωτίσει την τέλεια μορφή την πάντα μετέωρη και πάντα τεταμένη προς μια ιδεατή πληρότητα, προς ένα αέναο γίγνεσθαι.

Κριτική στο στο κείμενο: ΕΔΩ

Ποιο θα είναι άραγε το έργο του έρμου του διορθωτή ;

- μια έλλογη προσπάθεια να δαμάσει τη μοίρα του άμοιρου μαθητή…;
- το αποκρυστάλλωμα μιας ορθής και όρθιας σκέψης…;
- αγλάισμα νηφαλιότητας…;
- σήμα υπέρτασης ψυχικής…;
- ειρηνευτική κίνηση μεταξύ επιτροπής και μαθητιώσας νεολαίας…;
- πέρασμα από τον λόγο στο παράλογο…;
- πέρασμα από τον λόγο στους αγρούς…;
- βίωμα αντοχής και ενατένισης προς μια ιδεατή πληρότητα πύκνωσης ...;
- συντροφικό συναπάντημα με τον Άγνωστο Μαθητή…;  
- προσπάθεια να αιχμαλωτίσει το τέλειο γραπτό το πάντα μετέωρο και πάντα τεταμένο προς μια ιδεατή πληρότητα, προς ένα αέναο γίγνεσθαι...;

"δε με έχω δει ποτέ στην τηλεόραση" [σε θέμα πανελληνίων όμως...;]




Κυριακή 20 Μαΐου 2012

ΕΝ ΟΨΕΙ ΕΚΛΟΓΩΝ...


I 'm not a millionaire
I ve got no clothes to wear
In a tablespoon, I 'm about to drown
I 'm just a foolish clown.

I want to change my life
With fire and a knife
And I want it soon, I 'm about to drown
I 'm just a foolish clown.

I want to get you back
Because my world is black
Where are you now? I 'm about to drown
I 'm just a foolish clown.

I have the biggest smile
been lyin' for a while
I hope the pain will last, cause I 'm about to drown
I 'm just a foolish clown.
ΥΓ 1.
 "To Millionaire είναι προφανώς τραγούδι απελπισίας. Ήμουν στην Αθήνα, είχα γυρίσει μόλις από το Amsterdam, στο οποίο έκανα μια απόπειρα να ζήσω, και ήμουν στον αέρα. Χωρίς δουλειά, λεφτά, πραγματικό στόχο. Παίζαμε μ' ένα φίλο πιάνο-σαξόφωνο, και λέγαμε ότι η φάση που περνάμε θα περάσει, και σε λίγο καιρό θα γελάμε με την φτώχεια μας. Και μου λέει, οκ, δεν είμαι εκατομμυριούχος, τι να γίνει; Και αυτό που μου είπε, δεν το άκουσα εκείνη τη στιγμή σαν οικονομικό άγχος, το άκουσα σαν κάτι βαθύτερο, σαν απελπισία, σαν νοσταλγία για το μέλλον. Για τη ζωή που θα ρθει, ή που έφυγε, για το παρελθόν ή το μέλλον, όχι για το παρόν. Και συνειδητοποίησα ότι έτσι νιώθω και εγώ, θέλω ή αυτά που έχασα, η αυτά που με περιμένουν. Και για όσο κρατάει η δυσκολία, τόσο πιο κοντά θα 'μαι σ' αυτά, αυτή είναι η σωτηρία μου. Μερικά χρόνια μετά, η φάση πέρασε και δεν πέρασε, και το τραγουδάκι μου μιλάει εκ μέρους περισσότερων ανθρώπων. Μόνο που τώρα έτσι κι αλλιώς η όλη κατάσταση μου το θυμίζει πιο πολύ..." [από το museekart.com]

ΥΓ2.
γιατί λεφτά (όντως) υπήρχαν...υπάρχουν...και θα υπάρχουν...

ΥΓ3. Money..get away..

ΥΓ4.
ΟΥΚ ΕΘΕΛΩ ΠΛΟΥΤΕΙΝ,ΟΥΚ ΕΥΧΟΜΑΙ
ΑΛΛΑ ΜΟΙ ΕΙΗ ΖΗΝ ΕΚ ΤΩΝ ΟΛΙΓΩΝ ΜΗΔΕΝ ΕΧΟΝΤΑ ΚΑΚΟΝ [Σαπφώ-Άβατον]


ΥΓ5. get the money...

ΥΓ6.


το μεγάλο μας τσίρκο-το κλεμμένο μας τσίρκο


«Καλήν εσπέραν αφεντάδες, καλώς ορίσατε κυράδες.
Μέλισσες μάζεψαν τη γύρη, την φέρανε στο πανηγύρι.
Οι μέλισσες ζυμώνουν μέλι, ήλιε μου φάε και μην σε μέλει.
Τα φίδια φέραν το φαρμάκι, τα παλικάρια το μεράκι.
Το μπρούσκο βράζει στο βαρέλι, ήλιε μου πιές και μη σε μέλει.
Με όσα κι αν πω κι ό,τι κι αν δείτε, να μη μου παραξενευτείτε.
Όσα χωράνε στην αλήθεια, δεν τα βαστάν τα παραμύθια…»



1973: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ
    
     "Καλοκαίρι του 1973. Οδός Πατησίων, Θέατρο Αθήναιον, θίασος Καρέζη – Καζάκου, "Το µεγάλο µας τσίρκο" του Ιάκωβου Καµπανέλλη. Το θέατρο στολισµένο µε λαµπιόνια και πολύχρωµες σηµαιούλες,  λαϊκές ζωγραφιές του Σπαθάρη κοσµούν το κτήριο. Στην είσοδο µερικοί  ηθοποιοί εκτελούν νούµερα. «Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στο µεγάλο τσίρκο που λέγεται Ελλάδα».
     Ο Καµπανέλλης γράφει µια πολιτική επιθεώρηση  διαµαρτυρίας, µε τραγούδια και πλακάτ, µε κρυπτογραφήµατα που παραπέµπουν στο πολιτικό σκηνικό της εποχής και διδακτισµό, θέλοντας να αφυπνίσει, και να συνεγείρει το θεατή, να τον πάρει µαζί του στις  εντός του έργου διαδηλώσεις, που διασχίζουν το θέατρο από άκρη σε άκρη. Αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο της παράστασης, που αξίζει τον κόπο να σταθούµε. Μια εξέδρα, µια τεράστια ράµπα διασχίζει  την πλατεία του θεάτρου. Εκεί αναπτύσσεται η δράση και τα καθίσµατα –µετωπικά τοποθετηµένα στη ράµπα αυτή– την αγκαλιάζουν.  Στη  σκηνή, όπου δεν υπάρχει ιδιαίτερη σκηνογραφία, αναπτύσσεται η δευτερεύουσα δράση. Οι ηθοποιοί λοιπόν παίζουν ανάµεσα στο κοινό, κάνοντας τους θεατές συµµέτοχους και συνεργούς τους, µετατρέποντάς τους  σε δι-ιστορικά πρόσωπα, µια διαχρονική persona του προδοµένου και  τυραννισµένου Έλληνα.
     Είναι χαρακτηριστικό ότι το έργο ξεκινάει µε την αναζήτηση της σκηνής. Ο Ρωµιός και το Ρωµιάκι –ένα είδος παρουσιαστών-σχολιαστών σ’ αυτό το τσίρκο που λέγεται Ελλάδα– αναζητούν τη σκηνή, τη συµβατική σκηνή ενός θεάτρου, και δεν τη βρίσκουν. ∆εν υπάρχει σκηνή. Το θέατρο, η Ιστορία της Ελλάδας, εξελίσσεται χτες, σήµερα, τώρα, ανάµεσά µας. Είµαστε δρώντα πρόσωπα και θεατές συγχρόνως. ∆εν είναι τυχαίο ότι πάντα µιλάµε για το θέατρο της Ιστορίας, το θέατρο των γεγονότων, το θέατρο του πολέµου, µεταφέροντας τα γεγονότα του παρελθόντος σε ένα σκηνικό πλαίσιο που θα µας βοηθούσε, ως δρώντες θεατές ή ως προσεχτικούς µελετητές, να τα εξετάσουµε και να τα αναλύσουµε καλύτερα. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή µε εκείνο που πίστευαν οι Ελισαβετιανοί δραµατουργοί όταν έλεγαν «Όλος ο κόσµος είναι µια σκηνή».''
    απόσπασμα από τη μελέτη της Α. Πλακονούρη : Το µεγάλο  µας τσίρκο –  Η περίπτωση ενός έργου που µιλάει  για την Ιστορία, ενώ γράφει Ιστορία [ολόκληρη η μελέτη: ΕΔΩ]

από την εκπομπή: Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω…
Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι…
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί...


2012: ΤΟ ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ
«Πέρασαν περίπου 40 χρόνια από την πρώτη παράσταση του μεγάλου εκείνου τσίρκου. Πολλοί, εκείνο το βράδυ, το ’χουν μέσα τους  και μαζί τους σαν θυμησιά φυλακτό. Κάποιους άλλους τους βαραίνει σαν κατάρα· και κάποιους σαν εμάς, ευτυχώς, μάς αφήνει μόνο την αίσθηση ενός αγδίκιωτου φταιξίματος που κανείς μέχρι τώρα δεν έχει χρεώσει, ανάλογα με το κρίμα της, στη γενιά αυτή ολάκερη, τη χειρότερη γενιά όλων σ’ αυτόν τον αλλόκοτο τόπο, την γενιά της μεταπολίτευσης», γράφει ο B.D.Foxmoor (Μιχάλης Μυτακίδης).
Ολόκληρο το «Κλεμμένο μας τσίρκο» : ΕΔΩ