Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

η αράχνη του λειβαδίτη πάνω στην αλλαγή του έτους

ΑΝ η αλλαγή του έτους ανέσυρε μια μικρή αράχνη από το συνειδητό το υπό σας, που μπορούμε να την ονομάσουμε και του "μάταιου αράχνη"..τότε δεν έχετε παρά την αντικρίσετε και να την πάρετε με τρυφερότητα στα χέρια σας.ίσως δεν ήρθε με πονηρούς σκοπούς αλλά για να υφάνει της εγρήγορσης ιστό..Καλή χρονιά ...



  
                     από την "Καντάτα" του Τ. Λειβαδίτη:

25. Κι ήρθαν στιγμές που φοβήθηκε πως θα χάσει το λογικό του.
26. Και τον έσωσε μια μικρή αράχνη στη γωνιά, που την έβλεπε
        ακούραστη κι υπομονετική να υφαίνει τον ιστό της.
27. Και κάθε μέρα τής τον χάλαγαν με τις μπότες τους μπαίνοντας.
28. Κι εκείνη τον ξανάρχιζε κάθε μέρα. Και της τον χάλαγαν πάλι. Και τ' άρχιζε ξανά.
29. Εις τους αιώνας των αιώνων.

ολόκληρο το ποίημα ΕΔΩ , ανάλυση του ποιήματος ΕΔΩ ,

ενώ προτάσεις διδασκαλίας

μία με αξιοποίηση ΤΠΕ ΕΔΩ
και μία βιωματική ΕΔΩ

Το ποίημα του Λειβαδίτη ενδείκνυται για δραματοποίηση :

  Με χωρισμό σε ομάδες που καθεμιά αναλαμβάνει να δώσει στοιχεία
       για κοστούμια-σκηνικά, φωτισμούς,μουσική,σκηνοθεσία.
  Ενδιαφέρον έχει να εκφραστούν ιδέες για το πώς μπορούν να αποδοθούν:
ο χώρος του κελιού και η γωνιά της αράχνης, με ανάλογο φωτισμό ("νύχτα,φανάρι"),
ο κεντρικός ήρωας, οι "άνθρωποι που είχαν χάσει το πρόσωπό τους"
(η στάση/κίνηση, ειδικά η εικόνα του κεφαλιού/προσώπου, με κυριολεκτική ή πιο αφηρημένη απόδοση, τα βλέμματα που ανταλλάσσονται, η ένταση της φωνής,ο ήχος από τις μπότες..),
 η αράχνη(στατική/δυναμική;μόνο κυριολεκτική απόδοση;),
οι εναλλαγές χρόνων ("Και ξημέρωσε. Και βράδιασε.Ημέρες σαράντα.")

άλλες ποιητικές αράχνες:

   Γ. ΡΙΤΣΟΣ, Η Αράχνη
Κάποτε, μιὰ τυχαία κι ἐντελῶς ἀσήμαντη λέξη
προσδίδει μιὰ ἀπροσδόκητη σημασία στὸ ποίημα,
ὅπως π.χ. στὸ ἐγκαταλειμμένο ὑπόγειο, ὅπου
κανεὶς δὲν κατεβαίνει ἀπὸ καιρό, τὸ μεγάλο, ἄδειο κιοῦπι.
στὸ σκοτεινό του χεῖλος περπατάει χωρὶς νόημα μιὰ ἀράχνη,

(χωρὶς νόημα γιὰ σένα, μὰ ἴσως ὄχι γιὰ κείνην).

Μ. ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ , Η αράχνη και ο άγιος
Μια μεγάλη αράχνη ξεκρέμασε από
τον τοίχο την εικόνα του Αγίου και
άρχισε να την περιφέρει γύρω γύρω
στο δωμάτιο.
Παρά το μεγάλο, εν σχέσει με αυτήν,
βάρος της εικόνας, την έσερνε σιγά σιγά
ώσπου την έφερε πάλι στη θέση
που την είχε ξεκρεμάσει, την
κρέμασε πάλι κι εξαφανίστηκε.

         ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ, Αράχνες
Ακοίμητες, αεικίνητες, υφαίνουν οι αράχνες στο υπόγειο περίτεχνα ποιήματα, υπό μορφήν ιστού, αλάνθαστες παγίδες για τους αφελείς που, γοητευμένοι, ξεχνούν τις αποστάσεις ασφαλείας και εισχωρούν για πάντα μες στην ποίηση, μεταμορφώνοντάς την έτσι σε σφαγείο. Δεν έχουν τέτοια πρόθεση οι αράχνες, αυτές υφαίνουν τα ποιήματά τους για τη χαρά της ύφανσης και μόνο, κι έρχονται όλοι αυτοί οι ανόητοι και τα χαλούν, προσθέτοντας σ’ αυτά τα πτώματά τους.
                                                   από το περιοδικό "Νέα Εστία" ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου