πρόταση για την επέτειο του Πολυτεχνείου: τότε και τώρα

 Βίντεο όπου ενσωματώνονται τραγούδια/χορευτικά/εικόνες/βίντεο
 με βλέμμα στο τώρα: εδώ

         

                            δομή

      

- βίντεο με στίχους του Τ. Λειβαδίτη σε μουσική Γ. Τσαγκάρη

  και χορευτικό «Τραγουδάω...»

- τραγούδι (χορωδία): Νοέμβρης ’90 (Δ. Τσακνής)

                    τότε...

-ηχητικά αποσπάσματα από ραδιοφωνικό σταθμό Πολυτεχνείου

-εκφώνηση 24 επίσημων νεκρών Πολυτεχνείου 

(υπόκρουση: «Death is the road to awe» του Clint Mansell)

-τραγούδι (χορωδία): Το προσκύνημα (Ιάκ. Καμπανέλης- Στ. Ξαρχάκος)

-ανάγνωση κειμένου*: «πώς θα μιλούσε σήμερα σε 17χρονους μαθητές ένας από τους 24 νεκρούς, ο Διομήδης Κομνηνός, 17χρονος μαθητής το 1973»

-χορευτικό: «Run boy run» (Woodkid)

-βίντεο με διώξεις, βασανιστήρια, λογοκρισία χούντας (από τηλεοπτικές εκπομπές «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα», «Μηχανή του χρόνου» και από κανάλι στο youtube του χρήστη «sikostekefali»)

-δραματοποίηση ποιήματος Τούρκου συγγραφέα και ακτιβιστή Αζίζ Νεσίν « Σώπα μη μιλάς»

                   τώρα...

-χορευτικό: «Άμα τα πάρω» (Κίτρινα ποδήλατα)

-βίντεο για σύγχρονη ανθρωπιστική κρίση (από κανάλι στο youtube του χρήστη «irapli»)

-τραγούδι (χορωδία): Άννα μην κλαις (Μπ. Μπρεχτ – Θ. Μικρούτσικος)

-βίντεο για σύγχρονη μετανάστευση (από τηλεοπτικές εκπομπές «Αληθινά σενάρια» και «Έρευνα»)

-εικόνες δραματικών στιγμών ελληνικής ιστορίας από το 1922 ως σήμερα με μουσική υπόκρουση την εισαγωγή του τραγουδιού «Μάνα μου Ελλάς» (Ν. Γκάτσος- Στ. Ξαρχάκος) 

-τραγούδι (χορωδία): Μάνα μου Ελλάς

-ηχητικά αποσπάσματα από δελτία ειδήσεων και

 δραματοποίηση/χορευτικό: Άντε να σταθώ στα πόδια μου (Λ. Μπαλάφας- Γ. Ν. Ζερβάκης)

* «Ονομάζομαι Διομήδης Κομνηνός... ή μάλλον… ονομαζόμουν.. δεν υπάρχω πια... ούτε και ξέρω πώς θα ήμουν σήμερα. το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι θα τελείωνα το πολυτεχνείο. το Νοέμβρη του 1973 είχα επιτύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις... αλλά δεν πρόλαβα  να σπουδάσω. με προλάβανε οι συνταγματάρχες και με έκαναν… ήρωα. έμαθα μάλιστα  ότι η ματωμένη μπλούζα μου έφτασε μέχρι τη μακρινή Χιλή, όπου σκοτώθηκε την ίδια χρονιά ο εκλεγμένος πρόεδρός της, ο Σαλβαντόρ Αλιέντε, και η χήρα του σκούπισε με την μπλούζα μου τα δάκρυά της.  και στην Ελλάδα ακόμη ακούω το όνομά μου στις σχολικές γιορτές ως ένας από τους ήρωες εκείνης της βραδιάς. ούτε κι αυτό ξέρω αν μου αρέσει. θα προτιμούσα να ζήσω. φαντάζομαι κι εσείς το ίδιο θα διαλέγατε. έχουμε πάνω κάτω την ίδια ηλικία. δηλαδή εγώ έχω μείνει για πάντα 17 χρονών. ενώ εσείς μπορείτε να ζήσετε. με όποιες δυσκολίες... αλλά θα ζήσετε… 

αν μετανιώνω..; που βρέθηκα στο πολυτεχνείο εκείνη τη μέρα..; και πού αλλού να ήμουν;

είχα ένα ελάττωμα πάντα. όπου έβλεπα ότι συμβαίνει κάτι που με αφορά, έτρεχα προς τα εκεί... πάντα έτρεχα... κι όταν έβλεπα ότι ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος στα μέτρα μου, πάλι έτρεχα... είχα ακούσει  και τη φράση «πέτρα που κυλά, δε χορταριάζει» και την είχα πάρει πολύ σοβαρά. φαντάζομαι κι εσείς το ίδιο κάνετε... τρέχετε να αλλάξετε τη ζωή σας, τρέχετε να ζήσετε, να ερωτευτείτε, να ξεφύγετε από ό,τι σας κυνηγά, να κυνηγήσετε το όνειρό σας... εκείνη τη μέρα, δεν είχα σταματημό, από το πρωί... έτρεχα να κουβαλήσω τρόφιμα, να μεταφέρω τραυματίες, έτρεχα κι έλεγα ότι αυτό το τρέξιμο δεν έμοιαζε με άλλα... ένιωθα τη ζωή μου να αποκτά νόημα... το τρέξιμο δεν ήταν για να ξεφύγω από κάτι... ήταν τρέξιμο να ζήσω... εγώ και οι άλλοι... και δε θα σταματούσα με τίποτα, αν δε με σταματούσε εκείνη η σφαίρα...»